Moeder, ik kan niet slapen.
Er zijn kinderen die dat best wel vaak zeggen.
Ik denk eigenlijk dat ze bedoelen: ik kan geen afscheid nemen van de dag. De nacht komt, maar er speelt nog zoveel in mijn gedachten… ik kan mijn moede hoofd nog niet neerleggen.
Vanavond zullen er ook mensen zijn, die nog niet meteen kunnen gaan slapen.
Of juist wel.
Omdat er een einde is gekomen aan een aantal veelbewogen dagen.
Dagen van afscheid nemen. Afscheid nemen van iemand die we nog niet konden missen.
We moeten verder. Verder zonder degene die ons lief was.
Er is een open plek gevallen in onze familie. We zijn niet meer compleet. Iemand ging van ons heen.
We staren hem na. Verslagen, verstomd, vol vragen, als gebroken mensen. Geknakt.
Wie zal de pijn kunnen beschrijven die een gebroken moet ervaren?
Er zijn geen woorden. Nee, echt niet.
Juist dan gaan de psalmen spreken: Ik ben moe van mijn zuchten. Ik doe mijn bed de ganse nacht zwemmen. Ik doornat mijn bedstede met mijn tranen.
Nee, ik kan nog niet slapen. Ik zou het mijn moeder nog wel een keer willen toeroepen.
Waarom roept een kind dit aan zijn moeder?
Ja, daarom. Het kind hoeft de last niet meer alleen te dragen. Zoekt troost bij zijn of haar moeder.
En wij? Bij wie zoeken wij troost?
Vandaag heb ik ook ervaren dat mensen maar moeilijke vertroosters zijn. Al kunnen ze wel steun bieden dat aan kan voelen als een warme deken.
Maar Een is er…
Die echt kan troosten. Zonder twijfel.
En als Hij troost, dan ervaren we ook…
Ik ga wel door een donkere nacht…
Maar Hij is er bij.
En dat is genoeg.
Nee, dan worden niet alle vragen opgelost, maar mag ik wel de rust en overgave ontvangen die Hij alleen geven wil.
Dan kan ik toch gaan slapen.
GENACHT
Reactie plaatsen
Reacties