Drie weken maakte hij onderdeel uit van ons gezin. Exact drie weken.
Intensief zijn we met hem opgetrokken.
We waren verbaasd hoe snel hij in ons ritme zat. Hoe rap hij de dingen leerde. Hij observeerde en deed ons na. Hij leerde nieuwe woorden.
Hij hechtte zich al na een enkele dag. Vanaf het moment dat we hem zagen, waren we verliefd.
Af en toe gierden we van de lach, zelf deed hij dan op het aller hardste mee met zijn donkere handjes voor zijn mond.
Als hij wakker werd, was hij meteen aanwezig. Zijn sporen waren door het hele huis te volgen. Hij genoot zichtbaar van alle aandacht.
Het is moeilijk om zo’n kind weer los te moeten laten. Niet alleen persoonlijk maar ook voor de andere gezinsleden en familieleden. Want het lijkt wel of een kind zich nog sneller hecht dan een volwassene.
En hoewel we de tranen in onze ogen hebben staan, zijn we toch blij.
Blij, omdat we iets konden betekenen voor een kind dat het zo nodig had.
Gelukkig was het voor hem mogelijk om weer terug te gaan naar huis.
Want bij je moeder zijn, is toch de beste plek.
Pleegzorg… voor ons bestaat er geen mooiere taak.
Lieve J., we zullen je ontzettend missen en je hebt voor altijd een plekje in ons hart.
Reactie plaatsen
Reacties