Je denkt wel eens: wat moet zo'n familie toch veel meemaken.
Gelukkig is het ons tot nog toe voorbij gegaan. We kijken terug, we denken: nee, dat zal ons niet overkomen.
Ja, waarom eigenlijk niet?
Waarom kunnen ons de slagen van het leven niet treffen?
Zo is de lucht blauw, de wolken wit. De zon werpt zijn stralen over het groene land.
Maar het kan van het een op het andere moment veranderen. De wolken zijn nog wit, maar in de verte kun je de donkere wolken al zien naderen.
Of niet.
Dan is het er opeens. Een afschuwelijk bericht dat je leven van het een op het andere moment op z'n kop zet. Niet te begrijpen.
Het kan dat je nog bezig bent om het ene een plek te geven en dan ligt het volgende te wachten om je leven binnen te dringen.
Dan sta je 's morgens op, een morgen als alle andere morgens. En je kruipt 's avonds in bed met een werkelijkheid die je niet kunt bevatten.
En je denkt na, je probeert iemand te volgen, te begrijpen. Maar dat valt niet mee. De vragen vermenigvuldigen zich en zijn samen te vatten in die ene grote vraag: waarom? WAAROM?
Nee, daar krijgen we niet altijd antwoord op.
Niet altijd antwoord. Ook niet over iemands eeuwige bestemming.
Laten we daar alsjeblieft ook nooit over oordelen. Gods gedachten zijn hoger dan onze gedachten. God ziet onze binnenkant, wij zien alleen de buitenkant. En zelfs als we de buitenkant zien, kunnen we ons nog vergissen. Echt vergissen.
Laten we ook niet denken dat we het wel weten.
Sla de blik eens naar binnen. En sla je blik dan naar boven en bid: o God, bewaar mij. Bewaar mij voor de dingen waartoe ik in staat ben.
En ontfermt U Zich over mij!
En over alle mensen die verdriet hebben en een nameloos leed met zich meedragen.
Reactie plaatsen
Reacties