Echt heel serieus was ik vroeger. Ik zat in groep 5 toen het grote schrijfavontuur begon.
Het moest ook echt lijken. Een echt boek. Met een tekening op de voorkant. Een titel bovenin. Mijn naam links onderaan.
Ik wilde ook netjes schrijven. Met kleine letters. Net zoals in een echt boek.
De kinderen in mijn klas speelden veel met elkaar, maar ik was blij als ik alleen naar huis kon. Ik had genoeg aan mijn broers en zusjes. En ik vond het helemaal niet erg als ik mij alleen moest vermaken. Want in de wereld van het schrijven was genoeg, ja, meer dan genoeg te beleven.
Mijn moeder liet de verhalen lezen aan de meester op school. Mijn vader gaf bovenstaand boekje aan een oom toen hij op visite was en ik nog druk bezig was om dit verhaal vorm te geven. Mijn oom zat bij het voorraam in de hoek van de kamer in een brede fauteuil. Hardop las hij een stukje voor. 'Kun je dit niet aan een uitgeverij laten lezen?' vroeg hij zich hardop af.
Soms vraag ik mij zelf af: waarom ben ik nooit eerder begonnen met het echte schrijven? Drie jaar geleden kwam mijn eerste boek uit. Het had ook eerder kunnen zijn. Als er geen groot gat gevallen was tussen toen en drie jaar terug.
Ik hou ervan om in de geschiedenis te duiken en had nog zoveel mensen willen spreken die reeds lang gestorven zijn. Ze hadden mij zoveel kunnen vertellen over de beginjaren van de vorige eeuw. Een tijd die mij op dit moment enorm boeit.
En als ik dan zo'n schriftje op zolder vindt, krijg ik ook een beetje heimwee naar de tijd hoe ik als kind de dingen zag en beleefde.
Dan denk ik: wat mooi eigenlijk dat ik in zo'n schrift iets van mezelf terug vindt.
Reactie plaatsen
Reacties