De morgen is de mooiste tijd van de dag, las ik ergens.
Het is een mening natuurlijk, maar wel een mening die ik deel.
En dus glij ik iedere morgen bijzonder vroeg uit bed, eerst om een kind te voeden en na een stil moment binnen stap ik in de stilte naar buiten.
Daar loop ik dan, alsof ik alleen op de wereld ben.
Vooral in het bos is de stilte adembenemend.
Alhoewel… stilte.
Geritsel doet mij opschrikken. Een jong hert galoppeert het bospad over. Om in het struikgewas te verdwijnen. Nou ja, verdwijnen. Op afstand staat het ranke dier mij met gespitste oren te observeren. Onbeweeglijk.
En die vogelzang. Al verkies ik dan het voorjaar boven de zomer. Ook heb ik nog geen eekhoorn ontmoet, geen Vlaamse gaai.
En het nieuwe leven in de knop vind ik toch fascinerender dan het groen dat alweer bijna verwelkt, verkleurt.
Maar de morgenzonnestralen door het bladerdek laten mij toch iets zien van de grote morgen die komt… de zomer waarop nooit meer een herfst zal volgen
Reactie plaatsen
Reacties