Soms kan een boek je jarenlang achtervolgen.
Zo van… als ik dat nog eens ergens tegenkom… kan ik er niet aan voorbijgaan.
Een boek dat allang uit de schappen van de winkel is verdwenen.
Waar je niemand meer over hoort…maar in je gedachten hoor je nog wel de zoete, zachte stem van de juf die het voorleest.Op vrijdagmiddag in het late uur, na een week hard oefenen met taal en rekenen.
En dan opeens… op vrijdag… in een bijna-laatste vakantieweek…In een dorp dat vol herinneringen ligt… waar altijd mijn hart open gaat…
Loop ik de kringloopwinkel binnen.
In dit soort winkels vergeet ik de tijd of neem ik de tijd.Waan ik mij alleen op de wereld.Tussen oude spullen worden nieuwe verhalen geboren.
De boekenhoek kan ik niet voorbijlopen.Een genetische eigenschap van mijn vader waar ik trots op ben.Bekende schrijvers vangen mijn blik.
Tegelijk met mijn vader zie ik een werk van de schrijfster met wie ik de laatste drie jaren van haar leven geheimen heb gedeeld.
Het boek uit groep acht waarvan ik dacht dat ik het nooit meer ergens zou tegenkomen.
Mijn oog zal op u zijn.
Psalm 32 heeft vanaf dat moment een speciaal plekje in mijn hart gekregen.Altijd werd ik bij deze regel herinnerd aan dit verhaal.
Een euro heeft dan opeens meerwaarde.
En als er in de Bijbel staat: hun werken volgen met hen, dan weet ik dat het anders wordt bedoeld.
Maar het lezen van een werk van iemand die zo dichtbij kon komen in een brief, zoveel heeft nagelaten wat niet in woorden is te vangen, een vrouw die in al haar beperktheid zoveel ruimte vond in het schrijven…
Dan leg ik een euro op de toonbank, en besef…
Woorden zijn niet in materiaal te vangen.
Ook niet in tijd.
In sommige verhalen reik je iets wat buiten de tijd valt, in het ongrijpbare, in iets waar geen taal voor bestaat.
Geen woorden.
Stilte.
Dat kan ook in een kringloopwinkel.
Reactie plaatsen
Reacties