Oma

O M A

Eigenlijk moest dit een ander stukje worden. Een herinnering aan een meisje van de lagere school. Maar...

Opeens zit mijn hoofd vol met herinneringen. Vol met één persoon. Oma.

Gisteren is ze heengegaan. Zo onverwachts. Zo plotseling. Ja, ze had wel klachten. Haar gezondheid werd minder. Ze voelde haar krachten afnemen. Maar toch...

Twee weken terug vierde ze haar verjaardag. Ze werd vierentachtig. Ze zei toen: het kan mijn laatste verjaardag zijn. Ze had vast niet gedacht dat die woorden zo snel werkelijkheid zouden worden.

Vierentachtig. Ik zal nooit vergeten dat dit de leeftijd was, die ze bereikte. Vierentachtig, mijn lievelingspsalm, die we gisteren in de kerk zongen, die de organist vóór de dienst speelde. Ik had woorden uit deze Psalm nog zo graag voor haar willen opschrijven.

Oma was voor mij echt het beeld van een oma, zoals ik die als kind al in gedachten had. Het beeld van een oma dat meteen in mijn gedachten oprijst als ik bezig ben met schrijven. Als ik op zoek ben naar personages. Als ik zelf boeken lees.

Ik had nog zoveel willen vragen. Zo ontzettend veel. Vooral over vroeger. Als drie- tot achtjarige maakte ze de oorlog mee. Ze heeft tijdens mijn laatste bezoek nog iets over haar verleden verteld. Dat is nu zo'n dierbare herinnering... zo bijzonder...

Want mijn laatste bezoek in haar huis was zo'n onverwacht moment. Ik was gewoon doorgefietst. Ik zou helemaal niet naar oma toe. Ik moest naar de bakker, kaarten bij zieke mensen brengen, mijn huis nog schoonmaken, ik had nog zoveel te doen... Ja, ik fietste oma voorbij. Maar in mijn gedachten ging oma mee. En op de terugweg naar huis, stopte ik en belde aan. Oma deed open en ik was welkom, ondanks dat ze eigenlijk wachtte op een belangrijk telefoontje.

Toen ik weg wilde, zei ze: ga je nu alweer? Blijf nog even zitten.Ik bleef zitten. Nu weet ik waarom.

Het was iets van een afscheidsbezoek.