De punten van de preek waren afgelopen zondag niet zo moeilijk, maar confronterend, dat wel.
Ik zie mijn eigen beeld Getekend in de spiegel. Mijn spiegelbeeld.
God had het heel anders bedoeld.
Ik was zeer goed geschapen. Mijn lichaam was volmaakt. Ik was zelf volmaakt.
Door de zonde ben ik zo geworden. Vergankelijk, nietig, broos.
Tussen mij en de dood is slechts een schrede, een stap.
Nu ben ik nog aan deze kant.
Zie, de bomen, hoe mooi en schitterend. Zie ze blinken in het schone najaarslicht
Zie hoe helder hun beeld weerkaatst in het gladde wateroppervlak. Hun spiegelbeeld.
Ja, even is er nog dat heldere volle zonlicht, aan het einde van een zonnige najaarsmiddag.
Dan glijden de schaduwen over het blauwe water.
Dan vervluchtigt het beeld. Het heldere spiegelbeeld. De schemer valt.
Het beeld verdwijnt. Maar niet voorgoed.
Want eenmaal zal het weer goed zijn. Volmaakt.
Dan zal de hele schepping juichen Ja, zelfs de bomen.
Dan zal ook de mens die zichzelf in de spiegel zag en gerechtigheid leerde spellen, in wie het beeld van Christus gestalte kreeg,
ontwaken.
Verzadigd met Zijn Goddelijk beeld.
Reactie plaatsen
Reacties